16 Nisan’da sosyalist partilerin genel başkan ve temsilcilerinden oluşan bir heyetle Cizre ve İdil’deydik. Amacımız Batı’dan bir dayanışma köprüsünü inşa etmek için somut adımlara vesile olmaktı. Halkımıza başsağlığı diledik, belediye eşbaşkanlarını dinledik, dayanışmanın hangi biçimlerde geliştirilebileceğine dair öneriler aldık.
Her iki ilçe devletin sokağa çıkma yasağı, sıkıyönetim ve abluka uyguladığı günlerde ev ev yıkılmış. Yıkmakla kalmamış devlet güçleri. Halka yaşamı çekilmez kılmak, ilçeden göçe zorlamak için, her evde buzdolapları, çamaşır makineleri, televizyonlar, klimalar, dolaplardaki elbiseler baltayla, kurşunla, pencerelerden atılarak tahrip edilmiş. Kimi evlerde ise, sosyal medyaya da yansıyan cinsel taciz içerikli cinsiyetçi yazılar yazılmış. Bunlar, tekil ve keyfi uygulamalar olamayacak kadar sistemli ve yaygın biçimde yapılmış. Hedefin doğrudan ilçelerdeki halkı yıldırmak, halka boyun eğdirmek olduğunu açıkça ortaya koyan tarzda yapılmış bu yıkım. Belli ki merkezi bir karar ve uygulama söz konusu. Herhalde istenmiş ki, dönüp de evlerini bu halde bulan insanlar travma yaşasın ve ilçeyi terk etsin. 1990’larda köyleri yakılan halkın şehirlere göç etmesi gibi, şimdi de ilçesi yakılan halk göç etsin. Cizre, İdil, Sur boşalsın, hayalet kasabalara dönüşsün. Direnişin belleği yok olsun. Böylece kalanlar da devlete boyun eğerek yaşasın, “devletin ruhu” bu ilçelere hükmetsin.
Ama, böyle olmadı. Bütün vahşete rağmen, Cizre’nin yüzde 80’i ilçeye geri döndü. İnsanlar vakur biçimde, canla başla ilçelerini yeniden kurmak için çalışmaya koyuldu. Yaşamı yeniden inşa etmeye giriştiler. Evet, acılar büyüktü. Dönüp geldikleri evlerine yapılanlar tarifsizdi. Ama topraklarına sahip çıktılar. Yitirdikleri canların anılarına sahip çıktılar. Duvarlar yeniden sıvandı, tuğlalar yeniden üst üste dizildi, pencereler camlar takıldı. DBP’li belediyeler, halkın yaşamı yeniden yaratmasına en büyük katkıyı sağladı. Gerek ilçe belediyeleri, gerekse de GAP Belediyeler Birliği, önemli çalışmalar yaptı.
İşte bu koşullarda “devlet” ile “halk” arasındaki mücadele yeni bir biçimde cereyan etti. İnşa çalışmalarına yönelik sürekli baltalamalar, yardım dağıtımına engellemeler, gönüllülerin desteğe gelmesine konulan yasaklar, belediyelerin açması gereken ihalelerin yetki gaspı ile kaymakamlıklar tarafından açılması, belediyelerin iş araçlarına el konulması, “acele kamulaştırma” kararlarıyla evlere el konularak halkın ilçeden sürülmesi girişimleri, ilçenin sokaklarında sürekli dolaşan envai çeşit zırhlı araçlar, yan yana gelen beş on çocuğa bile “müdahale edip” dağıtmaları (!) tümü ve daha fazlası hep halkın yaşamı yeniden inşa etmesini önlemek içindi.
Bu açık mücadelede Türkiyeli sosyalistlerin yeri Cizre, İdil, Sur ve bütün diğer yıkılan ilçelerin halklarının yanıdır. Bizler, Zap Suyu’na köprü kuran 68 kuşağı gençliğinin yolundan yürüyoruz. Bu köprü, fiziki varlığı itibariyle mütevazı olsa da, simgelediği kardeşleşme tarihsel önemdeydi.
Bugün de İstanbul’dan, İzmir’den, Ankara’dan Cizre’ye, Sur’a, İdil’e akacak her türlü dayanışma; “kardeş aile” kampanyasına katılacak her bir aile, özellikle yerel esnaftan satın alınmak suretiyle buzdolabı-çamaşır makinesi kampanyasına yapılacak her bir katkı, Rojava Derneği’nin dayanışma hesaplarına akacak her bir kuruş, Batı’dan yıkılan ilçelere inşa çalışmalarına gidecek her bir gönüllü büyük öneme sahiptir. Hem bu ilçelerimizde yaşamı yeniden kurma mücadelesi veren halkımıza güç vermek, ama aynı zamanda halkların birlikte ve eşit yaşama umudunu canlı tutmak için bu dayanışma hayatidir. Devletin yalnızlaştırma, tecrit etme ve ezme amaçlı engellemeleri, ancak kitlesel bir dayanışmayla aşılabilir. Özellikle Gezi’nin komün ve dayanışma ruhunu kuşanan bütün demokratik kesimler, Cizre’nin, İdil’in, Sur’un ve yıkıma uğrayan bütün ilçelerin elini sıkıca tutmalıdır. Bu sadece bir dayanışma görevi değil, aynı zamanda zulme karşı ortak mücadele imkanıdır.
Her iki ilçe devletin sokağa çıkma yasağı, sıkıyönetim ve abluka uyguladığı günlerde ev ev yıkılmış. Yıkmakla kalmamış devlet güçleri. Halka yaşamı çekilmez kılmak, ilçeden göçe zorlamak için, her evde buzdolapları, çamaşır makineleri, televizyonlar, klimalar, dolaplardaki elbiseler baltayla, kurşunla, pencerelerden atılarak tahrip edilmiş. Kimi evlerde ise, sosyal medyaya da yansıyan cinsel taciz içerikli cinsiyetçi yazılar yazılmış. Bunlar, tekil ve keyfi uygulamalar olamayacak kadar sistemli ve yaygın biçimde yapılmış. Hedefin doğrudan ilçelerdeki halkı yıldırmak, halka boyun eğdirmek olduğunu açıkça ortaya koyan tarzda yapılmış bu yıkım. Belli ki merkezi bir karar ve uygulama söz konusu. Herhalde istenmiş ki, dönüp de evlerini bu halde bulan insanlar travma yaşasın ve ilçeyi terk etsin. 1990’larda köyleri yakılan halkın şehirlere göç etmesi gibi, şimdi de ilçesi yakılan halk göç etsin. Cizre, İdil, Sur boşalsın, hayalet kasabalara dönüşsün. Direnişin belleği yok olsun. Böylece kalanlar da devlete boyun eğerek yaşasın, “devletin ruhu” bu ilçelere hükmetsin.
Ama, böyle olmadı. Bütün vahşete rağmen, Cizre’nin yüzde 80’i ilçeye geri döndü. İnsanlar vakur biçimde, canla başla ilçelerini yeniden kurmak için çalışmaya koyuldu. Yaşamı yeniden inşa etmeye giriştiler. Evet, acılar büyüktü. Dönüp geldikleri evlerine yapılanlar tarifsizdi. Ama topraklarına sahip çıktılar. Yitirdikleri canların anılarına sahip çıktılar. Duvarlar yeniden sıvandı, tuğlalar yeniden üst üste dizildi, pencereler camlar takıldı. DBP’li belediyeler, halkın yaşamı yeniden yaratmasına en büyük katkıyı sağladı. Gerek ilçe belediyeleri, gerekse de GAP Belediyeler Birliği, önemli çalışmalar yaptı.
İşte bu koşullarda “devlet” ile “halk” arasındaki mücadele yeni bir biçimde cereyan etti. İnşa çalışmalarına yönelik sürekli baltalamalar, yardım dağıtımına engellemeler, gönüllülerin desteğe gelmesine konulan yasaklar, belediyelerin açması gereken ihalelerin yetki gaspı ile kaymakamlıklar tarafından açılması, belediyelerin iş araçlarına el konulması, “acele kamulaştırma” kararlarıyla evlere el konularak halkın ilçeden sürülmesi girişimleri, ilçenin sokaklarında sürekli dolaşan envai çeşit zırhlı araçlar, yan yana gelen beş on çocuğa bile “müdahale edip” dağıtmaları (!) tümü ve daha fazlası hep halkın yaşamı yeniden inşa etmesini önlemek içindi.
Bu açık mücadelede Türkiyeli sosyalistlerin yeri Cizre, İdil, Sur ve bütün diğer yıkılan ilçelerin halklarının yanıdır. Bizler, Zap Suyu’na köprü kuran 68 kuşağı gençliğinin yolundan yürüyoruz. Bu köprü, fiziki varlığı itibariyle mütevazı olsa da, simgelediği kardeşleşme tarihsel önemdeydi.
Bugün de İstanbul’dan, İzmir’den, Ankara’dan Cizre’ye, Sur’a, İdil’e akacak her türlü dayanışma; “kardeş aile” kampanyasına katılacak her bir aile, özellikle yerel esnaftan satın alınmak suretiyle buzdolabı-çamaşır makinesi kampanyasına yapılacak her bir katkı, Rojava Derneği’nin dayanışma hesaplarına akacak her bir kuruş, Batı’dan yıkılan ilçelere inşa çalışmalarına gidecek her bir gönüllü büyük öneme sahiptir. Hem bu ilçelerimizde yaşamı yeniden kurma mücadelesi veren halkımıza güç vermek, ama aynı zamanda halkların birlikte ve eşit yaşama umudunu canlı tutmak için bu dayanışma hayatidir. Devletin yalnızlaştırma, tecrit etme ve ezme amaçlı engellemeleri, ancak kitlesel bir dayanışmayla aşılabilir. Özellikle Gezi’nin komün ve dayanışma ruhunu kuşanan bütün demokratik kesimler, Cizre’nin, İdil’in, Sur’un ve yıkıma uğrayan bütün ilçelerin elini sıkıca tutmalıdır. Bu sadece bir dayanışma görevi değil, aynı zamanda zulme karşı ortak mücadele imkanıdır.
Alp Altınörs
Halkların Demokratik Partisi
Genişlemeden Sorumlu
Eş Genel Başkan Yardımcısı
Etiketler:
#yeniden inşa
, #cizre